Posts tonen met het label Palinka. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Palinka. Alle posts tonen

maandag 18 maart 2013

SprelaCart, de houtnerf van de DDR

Foto: So haben wir uns eingerichtet: Das DDR-Zuhause-Buch 
(Constanze Treuber)   
Het is een DDR-rekwisiet: de zo typische houtnerf van SprelaCart, de merknaam van een materiaal dat bestaat uit met kunsthars samengeperste papierlagen, een materiaal dat in de DDR is uitgevonden. Dit houtachtige laminaat is veel terug te vinden in DDR-interieurs, zoals kasten, keukenbladen en schoolmeubilair. Het materiaal was krasvast en makkelijk schoon te maken met chemische reinigingsmiddelen. Wie in Rusland per trein reist zal in de slaapwagens nog veel SprelaCart-platen aantreffen in de afwerking.
SprelaCart werd door oorlogsveteranen geproduceerd in een fabriek in het Oost-Duitse Spremberg, naar analogie van een westers vergelijkbaar materiaal dat bekend is en was onder de naam Resopal.
SprelaCart is de afkorting voor Spremberg Laminat und Carton.  De firma Sprela GmbH produceert tot de dag van vandaag een vergelijkbaar materiaal in Spremberg.

zondag 8 april 2012

Geestelijk leider Russisch-orthodoxe kerk verdoezelt peperduur horloge

Persagentschap van de Patriarch

Patriarch Kirill, de geestelijk leider van de Russisch-orthodoxe kerk en groot voorstander van de recentelijk in verschillende Russische regio's aangenomen wet die ‘homopropaganda’ verbiedt, lijkt betrokken in een schijnheilige vertoning.

De Russisch-orthodoxe kerk wordt beschuldigd van het Photoshoppen van een foto op de website van patriarch Kirill. De kerk lijkt een horloge ter waarde van 30.000 dollar, dat prijkte aan de pols van de kerkleider, te hebben weggewerkt. Eerder had de kerkleider het bestaan van een dergelijk horloge ontkent. Als pleitbezorger van een ascetisch leven komt een horloge van 30.000 dollar de geestelijke niet zo goed van pas.
De Photoshoppers gingen echter niet secuur genoeg te werk, en vergaten de reflectie van het horloge in het tafelblad weg te werken. De kerk deed de fototrucage af als een "technische fout", en publiceert sindsdien een versie van de foto met horloge. Het Patriarchaat heeft gezworen de beeldmanipulatie te onderzoeken, en verklaarde dat "de schuldigen streng gestraft zullen worden".

Met deze manipulatie lijkt de kerk zijn onschuld te verliezen en niet anders te zijn dan de gemiddelde Russische gouvernementele institutie: vol van corruptie, vriendjespolitiek en het verdoezelen van scandaleuze praktijken.


Kirill komt aan in de Russische stad Samara

zaterdag 31 maart 2012

De schoonheid, ironie en de zelfkant van de porno-industrie in de jaren 80

De Amerikaanse kunstfotografe Barbara Nitke werkte vanaf 1982 gedurende twaalf jaar als fotografe op de sets van pornofilms. Het was een periode waarin de porno doorbrak en van een verborgen schunnige industrie tot een alomtegenwoordige business werd. De foto’s van Nitke laten naar eigen zeggen de tegenstellingen zien die inherent zijn aan de pornowereld: grote schoonheid, gekleurd door verdriet, afgewisseld met surrealistische gekkigheid.

Nitke: ‘Ik hield van die ironische momenten wanneer bijvoorbeeld midden in een orgie de scène moest worden stop gezet om een nieuwe film in de camera te zetten. Iedereen gaapte of keek op zijn horloge en hoopte dat deze keer wel iets fatsoenlijks voor de lunch was geregeld.’

Nitke wil een selectie van zeventig foto’s uitbrengen in een fotoboek onder de titel American Ecstasy. Via het financieringsplatform voor creatieve projecten, kickstarter.com, lukte het Nitke recentelijk om de benodigde 25 duizend dollar te verzamelen voor het opmaken, drukken en distribueren van haar boek. Het boek zal oktober 2012 uitkomen.

Met American Ecstasy brengt Nitke een ontroerend eerbetoon aan de opkomst van een controversiële sector die tegenwoordig in de greep is van maakbaarheid en geld en helaas steeds vaker doelwit is van uitbuiting en schandalen. 



Ron Jeremy in actie

donderdag 8 maart 2012

De Russische inzending voor het Eurovisiesongfestival 2012 is bekend….en dat valt niet mee.

De inzending bestaat uit zes oma’s uit het dorpje Buranovskiye, gelegen in de autonome republiek Oedmoertië in de Russische Federatie. De oudjes verklaren in een interview met de Russische nieuwssite Vesti dat zij maar een doel met hun optredens voor ogen hebben: het inzamelen van geld voor de bouw van een kerk in hun dorpje. Eurovision 2012 belooft weer veel spektakel te brengen.
  



maandag 20 februari 2012

Zinderende architectuur: fictions

De Belgische kunstenaar Philip Dujardin fotografeert gebouwen en construeert uit die werkelijkheid nieuwe fictieve bouwwerken. Dujardin presenteert deze reeks creaturen onder de noemer fictions.   




maandag 6 februari 2012

Facebook en de grote getallen


maandag 30 januari 2012

Hete carwash op Russiche streak-zender 'Peper'

Logo van tv-kanaal ‘Peper’
Oktober 2011 werd in Rusland het tv-kanaal Pjerets (Ru: Перец, vert. Peper) in de ether geslingerd. Het kanaal heeft een hoog ‘blote-tieten-gehalte’ en geeft de Russische jongeren de kans zich te laven aan een dagelijkse portie fijnzinnigheid. Het programma Garjatsjaja Avtomoika (Ru: Горячая автомойка, vert. Hete Carwash) illustreert op schone wijze hoe Rusland met rasse schreden het dagelijkse aanbod van erotiek en pulp op de Westerse buis inhaalt en voorbij schiet.

Met schuddende billen, natte truitjes en naaldhaken gaan krolse dames met doorsopte sponzen sportauto’s te lijf. De mannelijke eigenaar van de auto beziet deze schoonmaakbeurt zichtbaar bewogen vanachter het stuur. Het concept van Hete Carwash in een notendop.
Het programma ging 31 december jl. van start en wordt gepresenteerd door de in Rusland bekende rapper Bogdan Titomir. Op een Segway snelt hij door de studio waarbij hij niet veel verder komt dan kreten als ‘oei joei joei’, ‘ahaaah’ en ‘garjatsji popki!’ (vert. hete konten). Zodra de sportwagens weer glanzen van genot kan de Russische kijker weer zonder zorgen naar bed. En, morgen zijn er natuurlijk weer nieuwe vieze auto’s die vragen om gewassen te worden. Laat dat maar aan Titomir en consorten over.
Hete Carwash, een van de vele voorbeelden van de versnelde vererotisering in Rusland.

Lees ook over de Oekraïense Coolbaba!


Presentator van Hete Carwash, Bogdan Titomir.

dinsdag 24 januari 2012

’s Werelds langste woonhuis in Wolgograd

's Werelds langste woonhuis in Wolgograd 

© Дмитрий Рогулин/ИТАР-ТАСС
Cartografen hebben ontdekt dat 's werelds langste woonhuis in Wolgograd staat, althans, zo weet de Russische staatskrant Rossiskaja Gazeta vorige week te melden.

Het pand (gebouwd in de periode 1975-1979)  met een lengte van 1142 meter is gelegen in het district Spartanovka en herbergt ruim 1400 appartmenten. Het gebouw kwam onder de aandacht van de cartografen nadat een bewoner van het huis op basis van een satellietfoto met een speciaal computerprogramma de lengte van het huis had bepaald. Het resultaat publiceerde hij op een populair webforum van de stad.

Wooncomplexen van een dergelijke omvang werden in het Sovjet-tijdperk om economische redenen gebouwd. Eén groot huis, één verwarmings-unit, één pomp etc. Het devies was destijds: veel bouwen in minimaal tijdsbestek, tegen minimale kosten. Bovendien werden grote blokken en grote binnenplaatsen als modieus en vooruitstrevend beschouwd.

Tot nu toe werd het Karl Marx hof in de Weense wijk Heiligenstadt als langste gebouw ter wereld beschouwd. Het markante gebouw uit de periode 1927-1930 heeft een lengte van circa 1100 meter.

Karl Marx hof in de Weense wijk Heiligenstadt 

maandag 2 januari 2012

Grootmoeders huiskamer met vleugels

Dmitriy Christoprudov fotografeerde het interieur van een legeruitvoering van de Antonov-72. Grootmoeders huiskamer, maar dan anders.




zondag 1 januari 2012

Western cover van George Wilson (olie op doek)

George Wilson (1921-1999)

Thaise agenten oefenen op rubberen bekken...

...om als verloskundige te kunnen optreden tijdens verkeersopstoppingen. 

© Chaiwat Subprasom / Reuters 
© Chaiwat Subprasom / Reuters 
© Chaiwat Subprasom / Reuters 

Onontgonnen gevel doelwit van parasitaire uitbouw

Kunstenaar Mark Reigelman installeerde aan een gevel in San Francisco een uitstulpend huisje. Een stedelijke omgeving rechtvaardigt dat ieder onaangeroerd perceel ten prooi kan vallen aan nieuwe gebouwen. 
’s Avonds brand er licht in het huisje om de suggestie te wekken dat de ‘bewoners’ thuis zijn.


Plagiaat of prijzenswaardige parodie?

De Russische blogger Stanislav Sadalsky komt met een opmerkelijke vondst. Hij vergeleek schilderijen van de Wit-Russische socialistisch-realistisch schilder Valentin Volkov (1881-1964) met de werken van de Amerikaanse kunstenaar Sandow Birk (1962). Sadalsky vind een treffende vergelijking tussen het momumentale werk ‘Minsk 03 juli 1944’ van Volkov en het doek ‘The Liberation of Bagdad’ van Birk.

Links: Minsk 03 juli 1944 (Volkov)          Rechts: The Liberation of Bagdad (Birk) 











Zo ook een interessante gelijkenis tussen het doek ‘Magisch tapijt’ van de Rusissche kunstenaar Viktor Vasnetsov (1848-1926), die vooral bekend is van de ‘De drie bogatyrs’,  en het doek ‘The President’s Dream’ van Birk.

Links: Magisch tapijt (Vasnetsov)           Rechts: The President's Dream (Birk) 










Voor iemand als Birk, die er openlijk voor uitkomt dat hij zich laat inspireren door historisch werk, is de vondst van Sadalsky hoogstens interessant en niet aanstootgevend. Het label  ‘plagiaat’ kunnen we beter in de binnenzak houden. 

Hamburgerplagiaat in het Russische Petrozavodsk

Russische hamburgerplagiaatketen ‘мак дак’ (mak dak, fonetisch weergave van McDuck) in Petrozavodsk.  



Shaka kaSenzangakhona, ook wel 'Shaka Zoeloe'!

Populaire tune van de TV-serie uit de jaren 80 over Zoeloe-koning Shaka (~1787-1828). Bom, bom, bom, bom....

zondag 18 december 2011

De creatiefste viespeuk van Den Haag

Hans Borrebach (1903 - 1991): exhibitionistisch pornograaf en sexadept. Als illustrator ontwierp hij de omslagen van vele kinderboeken. Tijdens de Tweede Wereldoorlog nam hij een controversiële opdracht aan: het ontwerp van het affiche voor de zeer antisemitische film Der ewige Jude (De Eeuwige Jood, 1940).
Maar bovenal baarde Borrebach opzien met zijn pornografische strip Het meisjesinternaat (1987) en zijn voorliefde voor het masochisme en de sexfeestjes die hij organiseerde in zijn Haagse fotostudio.

In 1975 geeft Borrebach in het radioprogramma Nova Zembla een inkijkje in zijn leven. Daarin omschrijft hij zichzelf als wegbereider van de groepsex. Zijn hele huis was erop gericht om die groepsex spontaan te laten ontstaan. Speciaal voor deze partijtjes was in de kelder van het huis een grote zaal ingericht, voorzien van alle gemakken. De zaal werd belicht door twee schijnwerpers van 5000 Watt per stuk. Borrebach: “We maken het er altijd lekker warm en zorgen voor alle comfort. Deze bijeenkomsten zijn altijd erg plezierig. Het naar elkaar kijken wekt gevoelens op. We hebben wel avonden gehad dat iedereen er dol van werd.”

Scheveningseweg 80-82, Den Haag, 
Studio Hans Borrebach (foto  Jaap Rijkenberg, 1971)
In zijn gesprek met de VPRO komt Borrebach met een anekdote aanzetten uit het verleden. Borrebach: “Het is een oud verhaal van nog voor de oorlog. Er was een heel bekende man in Den Haag die een heel groot huis had waar hij party’s organiseerde. Om het exclusief te houden hield hij soms wel eens masturbatieparty’s. Aan het begin van de avond werden dan eerst wat borrels gedronken. Ook liep er een knecht rond, gekleed in livrei. Door het hele huis hingen prachtige donkerblauwe velours gordijnen. Wanneer de heren op een zeker moment tegen het gordijn hadden gespetterd dan kwam de knecht en blies wat zilverpoeder op dat natte spul. Dat hele gordijn zat tot een meter hoog vol met zilveren sterretjes. Dat was de trots van de heer des huizes!”

Ook tijdens de feestjes bij Borrebach thuis bediende een knecht de gasten. Tijdens die feestjes zat iedereen naakt aan het diner met prachtige kandelaars op tafel. Alleen de knecht was aangekleed en droeg een stijlvolle livrei. Dat riep spannende gevoelens op bij de gasten aan tafel, aldus Borrebach. 

Borrebach: “De eerste party die ik heb meegemaakt was nog voor de oorlog, bij een vriend ergens in Wassenaar. Het was een party met schattige aardige vrouwtjes. Het feest begon half aangekleed waarbij de prachtige mooie borstjes van de vrouwtjes boven de tafel uitkwamen. Op een gegeven moment komt de gastheer in kamerjas op. Aan het hoofd van de tafel slaat hij plots zijn kamerjas open en slaat met zijn harde lul op tafel en zegt: ‘Dames en heren, eet u smakelijk!’ ”

Hans Borrebach jaren 60 (foto Vrij Nederland)
Ook smakelijk vertelt Borrebach over het huwelijk van een vriend dat werd voltrokken bij hem thuis. Deze vriend was sterk sadistisch aangelegd en trok vrouwen aan die masochistisch neigingen hadden. Hij besloot te trouwen, in de zaal van Borrebach. De zaal was gevuld met vrienden en onder begeleiding van de huwelijksmars kwam het stel op in bruidstoilet, met het gezicht naar de zaal. Borrebach: “Het zag er keurig uit. Werkelijk waar. Het huwelijk werd ingezegend door een non, althans door een van de vrouwen die nonnenkleren had aangetrokken. Na voltrekking van het protocol en uitwisseling van de ringen draaide het koppel zich om met de rug naar de zaal. De bruid bleek van achter helemaal opengesneden, naakt dus.  Toen werd ze vastgebonden en verschrikkelijk fors met de zweep behandeld. De zaal schrok er zelfs van. Je moet de zweep vakkundig kunnen hanteren. Als je eerst striemen van links naar rechts hebt geslagen moet je daarna kruislings daarop slaan anders springt de huid open. Enfin, die vrouw schreeuwde uit. Mensen die hierin op kunnen gaan klinkt dat geschreeuw als muziek in de oren.”

Naast het leven van de zwoele soirees was Borrebach toch vooral een knap illustrator, een begenadigd fotograaf en schrijver van diverse meisjesboeken en instructieve fotoboeken (onder eigen naam en pseudoniemen Carl Bondam, Han Herckenrath en Henro de Montigny). 

Mondain Den Haag nummer 1 (1926), cover door Hans Borrebach

Meer covers en omslagen van Borrebach vind je hier.

Het meisjesinternaat (1987)




Affiche ontworpen door Borrebach (1987)

zondag 16 oktober 2011

Spannende parallel tussen 2009 en 1638

Van Haarlem - De monnik en de begijn
John Currin - Woman of Franklin Street













Het Frans Hals Museum in Haarlem trekt een spannende parallel tussen de Amerikaanse schilder John Currin (1962) en de Nederlandse tekenaar en schilder Cornelis Cornelisz. van Haarlem (1562 -1638). Currin is ondere andere bekend van de expliciete erotiek in zijn werk.
Het Frans Hals Museum heeft Currin’s werk ‘The Woman of Franklin Street’ (2009) gehangen naast Van Haarlem’s werk ‘De monnik en de begijn’ (circa 1590). De paralellen in perversiteit en vleselijkheid zijn treffend, temeer daar Currin zijn modellen ensceneert in een weelderige 17e eeuwse kamer (al refereren sommige details in het schilderij weer naar onze tijd, zoals het muiltje met hoge hak).   
Currin laat zich onder andere inspireren door Deense porno uit de jaren 70. Waarom? Omdat de acteurs vaak opvallend lelijk en middelbaar zijn en de interieurs niet om aan te zien (zo laat hij in een interview met NRC Handelsblad weten).

Bij het werk ‘De monnik en de begijn’ houdt het Frans Hals Museum er twee mooie theorieën op na als mogelijke verklaring bij de afgebeelde voorstelling.
De meest gangbare verklaring voor deze voorstelling van een monnik en een non is dat het een 16de-eeuwse satire zou zijn op het losbandige leven van kloosterlingen: monniken en nonnen werden vaak beschuldigd van drankzucht, vraatzucht, geldzucht en onkuis gedrag. De wijn en de vruchten zouden in dit geval wijzen op een losbandig leven.
In oude catalogi van het museum is het onderwerp van dit schilderij echter beschreven als ‘het mirakel van Haarlem’. Volgens deze legende werd een Haarlemse non beschuldigd van een verborgen zwangerschap en bevalling. Men dacht haar moederschap te kunnen bewijzen door in haar borst te knijpen: als er melk uit kwam was de beschuldiging waar. Op het schilderij is dan het moment afgebeeld dat een monnik ‘in de geneeskundige wetenschappen ervaren’ in de borst van de non knijpt. Volgens de legende gebeurde er toen een wonder: er kwam geen melk, maar wijn uit haar borst. Hiermee was de vroomheid en onschuld van de non bewezen. Wijn en vruchten wijzen in dit geval op een maagdelijk leven. Welke verklaring de juiste is, is niet zeker. (Bron: Frans Hals Museum)

zaterdag 8 oktober 2011

Het Mickey Mouse gasmasker

Na de aanval op Pearl Harbour (Hawaii, 7 december 1941) werd de dreiging van een gasaanval op de Verenigde Staten, en Hawaii in het bijzonder, met de dag groter. Gasmaskers werden onder de bevolking verspreid. Voor kinderen werd een ‘Mickey Mouse gasmasker’ ontworpen om zo het schrikwekkende aanblik van het gasmasker te verzachten.



zondag 7 augustus 2011

Graafwielbaggers van dichtbij

Op 80 km ten zuidoosten van Moskou ligt de industriestad Voskresenk (Воскресенск). Mike Seryakov, Moskoviet en reisfanaat, fotografeerde daar de monstrueuze graafwielbaggers die nog stammen uit de Sovjettijd.

Graafwielbagger


Rustplek aan boord van de graafwielbagger


Bestuurderscabine van de graafwielbagger



Slaapplek aan boord van de graafwielbagger

Voor een uitgebreide rapportage, bekijk de hele serie van  Mike Seryakov op http://mikeseryakov.livejournal.com/22111.html

woensdag 13 juli 2011

Bruinkool, embleem van het Oosten

In het Duitse Eschweiler (district Aken) ligt de bruinkoolcentrale Weisweiler, oftewel op z’n Duits Kraftwerk Weisweiler. De centrale verbrand per jaar circa 20 miljoen ton bruinkool. De bruinkool wordt gewonnen in de nabij gelegen bruinkoolmijn Inden. In een onderzoek van het Wereld Natuur Fonds uit 2005 staat de centrale Weisweiler op de zesde plek van een ranglijst van de 30 van de meest vervuilende energiecentrales van Europa. Jerzy Plenzdorf trok naar Eschweiler om het getormenteerde maar indrukwekkende landschap van de bruinkoolwinning vast te leggen op een grauwe regenachtige dag. Zo’n dag waarbij de bruinkoolwinning goed gedijt.

Bruinkool was in de voormalige Sovjetunie het smeermiddel van de industrialisatie. De kolossale diepbruine mijnbouwcomplexen, waarnaar je in veel voormalige Oostbloklanden niet lang hoeft te zoeken,  zijn emblematisch voor een systeem dat achteraf een economische en ecologische farce is gebleken.

Bruinkoolwinning bij Eschweiler (foto's Jerzy Plenzdorf)




Controverse rond bruinkool in een notendop
Bruinkool is een omstreden energiebron. Door het hoge zwavelgehalte draagt bruinkool bij aan zure regen. Moderne centrales zijn steeds beter in staat de zwaveluitstoot af te filteren. Bruinkool heeft een lage verbrandingswaarde (lager dan bijvoorbeeld steenkool) waardoor relatief veel bruinkool moet worden verbrand om genoeg energie op te wekken. Daarbij leidt de winning van bruinkool tot landschapsvervuiling. In tegenstelling tot steenkool ligt bruinkool vaak dicht aan de oppervlakte waardoor de winning goedkoper is omdat de delving niet via schachten hoeft plaats te vinden.

Grondafgravingsmachine
op postzegel uit DDR
Behalve in Zuid-Limburg, zit in Nederland nauwelijks bruinkool in de grond. Des te meer bij onze oosterburen. Tot 1989 was de voormalige DDR zelfs de grootste bruinkooldelver ter wereld.
Dat de rol van bruinkool nog lang niet is uitgespeeld moge blijken uit een relatieve blik op de energievoorraden. Na de moeizaam invangbare zonne-energie zijn kolen (bij de huidige technologische tussenstand) de tweede omvangrijkste energiebron op aarde. Daarmee speelt de kolenmarkt een economische rol die zwaar tegenwicht biedt aan de wereldwijde milieulobby. Waarvan getuige alleen al dit bericht.