In zijn boek Imperium, ondergang van een wereldrijk (1993) citeert wijlen journalist Ryszard Kapuściński (1932-2007) uit het boek Staliniada van de Russische schrijver Joeri Borev. In dit citaat vergelijkt Borev de geschiedenis van de Sovjetunie met een rijdende trein. De zuivere ironie van zijn vergelijking dekt de waanzin van een onhoudbaar anemisch staatsbestel.
"De trein reed naar de lichtende toekomst. Lenin was de bestuurder. Opeens stopte hij - het spoor hield op. Lenin voerde onbetaalde zaterdagsarbeid in en de trein reed verder. Nu was Stalin de bestuurder. De weg hield weer op. Stalin beval de helft van de conducteurs en passagiers dood te schieten en dwong de rest om nieuwe rails te leggen. De trein reed weer verder. Stalin werd vervangen door Chroesjtsjov en toen de rails ophielden, beval deze de rails weg te halen waarover de trein al had gereden en ze voor de locomotief te leggen. Chroesjtsjov werd door Brezjnev afgelost. Toen het spoor weer ophield, besloot Brezjnev de ruiten af te schermen en de wagons zo te laten schommelen dat de passagiers dachten dat de trein doorreed."
Tweeten
zondag 28 maart 2010
dinsdag 16 maart 2010
Berlin Moabit: 'Doch schuldig bin ich. Anders als Ihr denkt!'
 |
| Albrecht Haushofer |
Vader en zoon Haushofer zijn ontgoocheld nadat duidelijk wordt dat de raum-zucht van Hitler verder reikt dan Sudeten-Duitsland. Dit wordt onder andere als reden gezien voor het vervroegde emeritaat van Karl.
Hess zou Albrecht Haushofer hebben toevertrouwd een einde te willen maken aan de vijandigheden met Groot-Brittannië (uiteindelijk resulterend in Hess’ fameuze solovlucht met een Messerschmit naar Schotland in 1941, waarna hij wordt ingerekend door de Britten). Als secondant van Hess ondernam Albrecht Haushofer verschillende bemiddelingspogingen met de Britten.
Aangenomen wordt dat Hitler afwist van de bemiddelingen en de uiteindelijke vlucht van Hess. Het vermoeden is dat door de Duitsers bewust de suggestie werd gewekt dat Hitler nergens van op de hoogte was, zodat zijn blazoen verschoont zou blijven van een afgang indien Hess’ bemiddelingspogingen tot een mislukking zouden uitlopen. En zo geschiedde. Toen Hess’ door de Britten werd gearresteerd, deed Hitler het voorkomen alsof hij zich verraden voelde. Hij ontbood Albrecht Haushofer in Berchtesgaden en onderwierp Karl Haushofer aan verschillende verhoren door de Gestapo.
Albrecht komt vervolgens te werken onder Hess’ opvolger, Bormann, die Albrechts wetenschappelijke onderlegdheid geen eer aan doet. Zo vraagt Bormann hem om uit te pluizen welke Nazi-topstukken rivalen zouden kunnen vormen voor zijn positie als privé-secretaris van Hitler.
Aangenomen wordt dat Hitler afwist van de bemiddelingen en de uiteindelijke vlucht van Hess. Het vermoeden is dat door de Duitsers bewust de suggestie werd gewekt dat Hitler nergens van op de hoogte was, zodat zijn blazoen verschoont zou blijven van een afgang indien Hess’ bemiddelingspogingen tot een mislukking zouden uitlopen. En zo geschiedde. Toen Hess’ door de Britten werd gearresteerd, deed Hitler het voorkomen alsof hij zich verraden voelde. Hij ontbood Albrecht Haushofer in Berchtesgaden en onderwierp Karl Haushofer aan verschillende verhoren door de Gestapo.
Albrecht komt vervolgens te werken onder Hess’ opvolger, Bormann, die Albrechts wetenschappelijke onderlegdheid geen eer aan doet. Zo vraagt Bormann hem om uit te pluizen welke Nazi-topstukken rivalen zouden kunnen vormen voor zijn positie als privé-secretaris van Hitler.
Hitler is niet langer gecharmeerd van de Haushofers maar onderneemt geen zware represailles tegen het tweetal; met name Albrecht zou mogelijk nog een toekomstige diplomatieke rol van betekenis kunnen spelen wanneer het nog een keer tot een bemiddeling met de Britten zou komen.
Albrecht raakt steeds sterker gedesillusioneerd naarmate hij merkt dat hij het beleid van de Nazi’s niet op een andere koers kan brengen. Zijn afkeer van Hitlers ideologisch rampscenario neemt de overhand en hij raakt betrokken bij het Stauffenberg-complot tegen Hitler. Na de mislukte aanslag (22 juli 1944) wordt hij in december van datzelfde jaar gearresteerd en afgevoerd naar de Zellengefängnis Lehrter Straße in het Berlijnse stadsdeel Moabit (daarom ook wel Moabit-gevangenis), waar ook zijn broer Heinz wordt opgesloten. Vader Karl brengt de laatste acht maanden van de oorlog door in concentratiekamp Dachau.
In eerste instantie werd Albrecht in leven gelaten als mogelijke troef voor vredesonderhandelingen met de geallieerden. Toen duidelijk werd dat deze onderhandelingen niet meer zouden plaatsvinden werd Albrecht Haushofer op 23 april 1945 door de Gestapo geëxecuteerd.
Karl wordt na de oorlog ervan verdacht dat hij met zijn Raum-recht heeft bijgedragen aan de heerszuchtige geopolitieke voedingsbodem van het nationaalsocialisme. Zelf ontkent hij dit stellig. Dat citaten uit zijn werk via Rudolf Hess in Mein Kampf zijn beland heeft hij naar eigen zeggen niet ernstig genomen omdat hij Mein Kampf nooit als een serieus en noemenswaardig werk heeft gezien.
De Amerikanen vinden onvoldoende grondslagen om hem voor het gerecht van Neurenberg te dagen. De verdachtmakingen en de dood van zijn zoon Albrecht worden hem echter te veel; 10 maart 1946 beroven hij en zijn vrouw zich van het leven.
De Amerikanen vinden onvoldoende grondslagen om hem voor het gerecht van Neurenberg te dagen. De verdachtmakingen en de dood van zijn zoon Albrecht worden hem echter te veel; 10 maart 1946 beroven hij en zijn vrouw zich van het leven.
In de Moabit-gevangenis schrijft Albrecht Haushofer de vermaarde Moabiter Sonette. De gedichten gaan over schuld, angst en geopolitiek. Lees de kreten van onschuld, van iemand die weet dat de tijd voor hem dringt.
- Albrecht Haushofer: Moabiter Sonette (Langewiesche-Brandt) (Nach der Originalhandschrift herausgegeben von Amelie von Graevenitz)
- David Criekemans: Geopolitiek -'Geografisch geweten' van de buitenlandse politiek? (Garant)
Sonnetten Der Bruder, Bomberegen en Schuld (klik om te vergroten).
maandag 1 maart 2010
Vozjd van de bestolen Rus: nationalistisch 'liberaal democraat' Vladimir Zjirinovski
Goedkoper ondergoed voor iedereen!
Vladimir Zjirinovski op verkiezingscampagne in 1993
16 december aanstaande viert de LDPR, de Liberaal-Democratische Partij van Rusland, onder aanvoering van partijleider Zjirinovski haar twintigjarige bestaan. Heroïsch blikt de partij terug op de campagneterreur van de afgelopen jaren. Vladimir Volfovitsj Zjirinovski (Alma-ata, 1946) staat sinds de val van de Sovjet-Unie in 1991 in het westen symbool als de vertolker van extreem rechts in Rusland.
Zjirinovski en zijn LDPR kunnen volgens de definitie worden gerekend tot het fascisme. Ter onderbouwing benoem ik enkele feiten. In de organisatiestructuur van de LDPR concentreert zich alle macht bij Zjirinovski zelf. Zjirinovski zou moeten uitgroeien tot de vozjd (leider) van Groot-Rusland. De partij schuwt geen geweld om haar doelen te bereiken en pleit voor de annexatie van Polen, Alaska en Finland. Zjirinovski is sterk voorstander van een bloeiende wapenexport; dit is goed voor de traditionele Russische industrie. De LDPR is sterk nationalistisch. In zijn demagogische betogen pleit Zjirinovski voor 'een groot en sterk Rusland voor de Rus’. De LDPR kent een eigen nationalistische jeugdbeweging, bekend onder de naam Sokoli Zjirinovski (Zjirinovski’s valken). Begin jaren negentig ging deze jeugdige aanhang zelfs geüniformeerd door het leven. De LDPR sluit in 1992 een bondgenootschap af met Saddam Hoessein. Op het hoofdkwartier in Moskou hing lange tijd de foto van de Iraakse dictator.
Voornoemde praktijken zijn schoolvoorbeelden van fascistoïde kenmerken.
Zjirinovski bezocht ook Jean-Marie le Pen en onderhoudt nauw contact met Holocaustontkenner en leider van de Deutsche Volksunion, Gerhard Frey. Dit duidt erop dat de LDPR de associatie met racistische denkbeelden niet schuwt.
Peter Conradi (journalist te Moskou) schreef in 1995 een beschouwend boek (getiteld Vladimir de verschrikkelijke) over de achtergrond en opkomst van Zjirinovski en schetst een beeld van de vele versplinterde ultrarechtse partijen in Rusland. Het antisemitisme van de LDPR is enigszins versluierd, aldus Conradi, maar de afgunst jegens de immigranten uit de Kaukasus en Centraal Azië is een stuk explicieter. De LDPR wakkert de discriminatie van de Kaukasische minderheden flink aan; de uitspraken liegen er niet om. Zjirinovski beschuldigt in een tv-uitzending een Georgische handelaar ervan difterie te verspreiden onder de Russische bevolking met overdreven duur, rot fruit.
De LDPR moet het hebben van zijn clowneske leider die keer op keer vreemde uitschieters maakt om via de media de aandacht op zich te vestigen. Tijdens een gesprek met een Amerikaanse journaliste bood hij aan zichzelf naakt te tonen; tegenover een andere journalist vertelt hij dat hij gefascineerd naar andere mensen kon kijken wanneer ze geslachtsgemeenschap hebben. Nog voor de val van de Sovjet-Unie voert hij een waar campagneoffensief tegen de tumultueuze toestand in de Baltische staten. Hij dreigde kernafval op te slaan langs de grenzen met de Baltische republieken als ze naar onafhankelijkheid durfden te streven om vervolgens met gigantische ventilatoren de straling in hun richting te blazen. Bij een bezoek aan de Raad van Europa in 1994 bekogelt hij Joodse demonstranten met bloempotten. Zijn vermeende homoseksuele gevoelens probeert hij uit de wereld te helpen door zich te laten fotograferen met blonde modellen in tot de navel uitgesneden jurkjes. Op rondreis door Slovenië, Hongarije en Servië zwelgen Zjirinovski en zijn gevolg in wat de pers woelige taferelen noemde, met veel drinken, glazen kapot gooien en nachtelijke zwempartijen in een bevroren meer. Partijlid van het eerste uur, Chalitov, merkt op: ‘alle media-aandacht voor Zjirinovski’s provocerende gedrag is goed voor de partij, ook negatieve aandacht’.
Bij de laatste doemaverkiezingen (2007) behaalde de LDPR 8,8% van de stemmen. Het is en blijft verontrustend dat een volksmenner en haatzaaier als Zjirinovski zoveel steun onder de Russische kiezer weet te vergaren. Onder het Poetin-bewind zal de LDPR weinig kunnen aanrichten; de partij mag bestaan omdat ze geen bedreiging vormt voor Poetins heerschappij. Zolang Rusland een grote ontevreden arbeidersklasse heeft, is er een podium voor het ultranationalisme van Vladimir de verschrikkelijke. Met ‘Liberale’ en ‘Democratische’ beginselen, zoals de partijnaam insinueert, heeft de orale terreur van Zjirinovski weinig te maken.
Website van de LDPR
Tweeten
Vladimir Zjirinovski op verkiezingscampagne in 1993
16 december aanstaande viert de LDPR, de Liberaal-Democratische Partij van Rusland, onder aanvoering van partijleider Zjirinovski haar twintigjarige bestaan. Heroïsch blikt de partij terug op de campagneterreur van de afgelopen jaren. Vladimir Volfovitsj Zjirinovski (Alma-ata, 1946) staat sinds de val van de Sovjet-Unie in 1991 in het westen symbool als de vertolker van extreem rechts in Rusland.
Zjirinovski en zijn LDPR kunnen volgens de definitie worden gerekend tot het fascisme. Ter onderbouwing benoem ik enkele feiten. In de organisatiestructuur van de LDPR concentreert zich alle macht bij Zjirinovski zelf. Zjirinovski zou moeten uitgroeien tot de vozjd (leider) van Groot-Rusland. De partij schuwt geen geweld om haar doelen te bereiken en pleit voor de annexatie van Polen, Alaska en Finland. Zjirinovski is sterk voorstander van een bloeiende wapenexport; dit is goed voor de traditionele Russische industrie. De LDPR is sterk nationalistisch. In zijn demagogische betogen pleit Zjirinovski voor 'een groot en sterk Rusland voor de Rus’. De LDPR kent een eigen nationalistische jeugdbeweging, bekend onder de naam Sokoli Zjirinovski (Zjirinovski’s valken). Begin jaren negentig ging deze jeugdige aanhang zelfs geüniformeerd door het leven. De LDPR sluit in 1992 een bondgenootschap af met Saddam Hoessein. Op het hoofdkwartier in Moskou hing lange tijd de foto van de Iraakse dictator.
Voornoemde praktijken zijn schoolvoorbeelden van fascistoïde kenmerken.
Zjirinovski bezocht ook Jean-Marie le Pen en onderhoudt nauw contact met Holocaustontkenner en leider van de Deutsche Volksunion, Gerhard Frey. Dit duidt erop dat de LDPR de associatie met racistische denkbeelden niet schuwt.
Peter Conradi (journalist te Moskou) schreef in 1995 een beschouwend boek (getiteld Vladimir de verschrikkelijke) over de achtergrond en opkomst van Zjirinovski en schetst een beeld van de vele versplinterde ultrarechtse partijen in Rusland. Het antisemitisme van de LDPR is enigszins versluierd, aldus Conradi, maar de afgunst jegens de immigranten uit de Kaukasus en Centraal Azië is een stuk explicieter. De LDPR wakkert de discriminatie van de Kaukasische minderheden flink aan; de uitspraken liegen er niet om. Zjirinovski beschuldigt in een tv-uitzending een Georgische handelaar ervan difterie te verspreiden onder de Russische bevolking met overdreven duur, rot fruit.
 |  |
De LDPR moet het hebben van zijn clowneske leider die keer op keer vreemde uitschieters maakt om via de media de aandacht op zich te vestigen. Tijdens een gesprek met een Amerikaanse journaliste bood hij aan zichzelf naakt te tonen; tegenover een andere journalist vertelt hij dat hij gefascineerd naar andere mensen kon kijken wanneer ze geslachtsgemeenschap hebben. Nog voor de val van de Sovjet-Unie voert hij een waar campagneoffensief tegen de tumultueuze toestand in de Baltische staten. Hij dreigde kernafval op te slaan langs de grenzen met de Baltische republieken als ze naar onafhankelijkheid durfden te streven om vervolgens met gigantische ventilatoren de straling in hun richting te blazen. Bij een bezoek aan de Raad van Europa in 1994 bekogelt hij Joodse demonstranten met bloempotten. Zijn vermeende homoseksuele gevoelens probeert hij uit de wereld te helpen door zich te laten fotograferen met blonde modellen in tot de navel uitgesneden jurkjes. Op rondreis door Slovenië, Hongarije en Servië zwelgen Zjirinovski en zijn gevolg in wat de pers woelige taferelen noemde, met veel drinken, glazen kapot gooien en nachtelijke zwempartijen in een bevroren meer. Partijlid van het eerste uur, Chalitov, merkt op: ‘alle media-aandacht voor Zjirinovski’s provocerende gedrag is goed voor de partij, ook negatieve aandacht’.
Bij de laatste doemaverkiezingen (2007) behaalde de LDPR 8,8% van de stemmen. Het is en blijft verontrustend dat een volksmenner en haatzaaier als Zjirinovski zoveel steun onder de Russische kiezer weet te vergaren. Onder het Poetin-bewind zal de LDPR weinig kunnen aanrichten; de partij mag bestaan omdat ze geen bedreiging vormt voor Poetins heerschappij. Zolang Rusland een grote ontevreden arbeidersklasse heeft, is er een podium voor het ultranationalisme van Vladimir de verschrikkelijke. Met ‘Liberale’ en ‘Democratische’ beginselen, zoals de partijnaam insinueert, heeft de orale terreur van Zjirinovski weinig te maken.
Website van de LDPR
Tweeten
Abonneren op:
Posts (Atom)