Marcelo Segall's poepkunstwerken treffen de kijker. Je gluurt mee naar het inwendige van de kunstenaar. Poep is poep en zo heeft Segall het bedoelt; refererend naar de voyeuristische rage van de laatste jaren. Drollen in borden van hars en een bruidstaart gefundeerd op familiaire poep. De in hars geconserveerde uitwerpselen zijn wit uitgeslagen. Segall gebruikte voor zijn poepcreaties de ‘productie' van zijn hele gezin. Segall wil niet meer duiden dan een overdonderende kijk op de realityprogramma's en de overvloedige consumptie van deze tijd. Tijdens mijn bezoek aan deze tentoonstelling bij Galerie Masters op de Eerste Jan Steenstraat te Amsterdam wist de galeriebewaarder van die dag mij mee te voeren in zijn fascinatie. "Ik zou zo graag een taartpuntje poep aanschaffen" vertelde hij mij, "maar ik ben zo bang dat mijn vrouw daar niet erg gecharmeerd van zal zijn". Ontroering en jaloezie bekropen mij; deze man was bevlogen van de poepkunst en dat was vertederend om te zien. Segall heeft poep tot poep gereduceerd; en dat is knap. Het is poep om naar te kijken en een knipoog naar De Sade.Volg onderstaande link en Jerzy leest je een stukje voor uit het vermaarde boek ‘De geverfde vogel'. Weliswaar zeker niet mikkende op het voyeurisme, maar wel ‘mens en poep' op esthetische wijze met elkaar in gevecht: De geverfde vogel
Tweeten
