Dagje 'gezellig' IJmuiden

Tweeten

De Borst

Ik ben een borst. Op de achttiende februari 1971, tussen middernacht en vier uur in de ochtend, heeft zich in mijn lichaam een fenomeen voltrokken dat me beurtelings is beschreven als een 'massale toevloed van hormonen', een 'endocrinopathische ramp' en/of 'een hermafroditische chromosomen-explosie' waardoor ik veranderd ben in een gigantische borstklier die aan geen menselijk lichaam vastzit, een borstklier zoals je aIleen in dromen of op een schilderij van Dall zou verwachten. Ik heb vernomen dat ik een organisme ben dat ongeveer de vorm heeft van een rugbybal of een zeppelin; ik schijn uit een sponzige massa te bestaan, mijn gewicht bedraagt thans
negenenzestig kilo (vroeger woog ik drieenzeventig) en ik ben nog steeds een meter tachtig lang. Hoewel ik nog steeds grotendeels beschik over een cardiovasculair systeem en een centraal zenuwstelsel, zij het in beschadigde en 'ongebruikelijke' vorm, over een uitscheidingsstelsel dat me beschreven is als 'gedegenereerd en primitief' -het lozen van mijn urine en ontlasting geschiedt via slangetjes-en een ademhalingsstelsel dat vlak boven mijn middengedeelte uitmondt in iets dat op een navel met een klep lijkt, zijn deze organen, die bij de mens door het hele lichaam verspreid liggen, in wanordelijke orde ondergebracht in iets dat de basisstruktuur heeft van de borst van een vrouwtjeszoogdier.

Philip Roth publiceerde in 1972 de novelle The Breast. David Kepesh , literatuurwetenschapper, wordt op een zekere avond vergast op een akelige jeuk in zijn kruis. In eerste instantie denkt hij met een goede wasbeurt een einde te maken aan de jeuk. Al snel wordt duidelijk dat er meer aan de hand is. Geleidelijk transformeert zijn penis in een zachtroze vrouwentepel, of, zoals Roth het verwoordt: alsof er een kleine framboos, of misschien een kers, tegen zijn schaamdelen kapot gedrukt was. Als snel transformeert Kepesh tot een sponzige uit de kluiten gewassen borst, negenenzestig kilo zwaar. In deze gedaante is Kepesh enkel levensvatbaar bij intensieve verzorging onder quarantaine in het ziekenhuis. Kepesh wordt verpleegd in een hangmat, waarbij hij wordt gemasseerd, gewassen en gevoed. Iedere dag wordt de borst met liters olie behandeld om uitdroging tegen te gaan. Kepesh voelt zich gevangen in zijn nieuwe verschijning. Hij schaamt zich om de verpleegsters te vragen zijn tepel zo nu en dan te beroeren om zo een uitweg te vinden voor zijn enorme seksuele verlangens. Het lot van Kepesh is treurig. Zijn vriendin en vader, de enige vertrouwelingen die hij nog heeft, wil hij niet tegen zich in het harnas jagen door hen onkuise verzoeken te doen. Alles, maar dan ook alles zal hij in het werk moeten stellen om zijn seksuele driften als solitaire borst te temperen.

Tweeten

Snerpende stilettobabe: Coolbaba!

Oekraïne: het land van de naaldhaken, blondines, onkuise riemjurkjes en gestutte boezems. Het is het ware cliché van het grootste land dat volledig in Europees territorium is gelegen. Oekraïne geeft de meest professionele invulling aan de Oost-Europese flamboyanti van de nihilistische kledij. Tijdens een zap-rondje langs het Oekraïense televisieaanbod op een hotelkamer-tv te Simferopol raakte ik geïndoctrineerd door de blondine ‘Coolbaba' (Oekraïns voor Paardenbloem) die het beeldscherm vulde met gekunstelde bekoorlijkheid. Door het plamuursel van Maybelline make-up kijken twee grote blauwe ogen de kijker begeerlijk en ontvankelijk aan. De presentatrice, optredend onder de artiestennaam ‘Coolbaba’, vertolkt de rol van loopse presentatrice van de Oekraïense equivalent van TMF op de zender M1.
Haar echte naam is Valeria Crook (Валерия Крук). Valeria houdt van reizen, windsurfen, borduurwerk en boeken. Bezoek de website van ‘Coolbaba’ en bekijk het diepte-interview met Valeria in de vorm van een fotorapportage.
‘Coolbaba’, de Oost-Europese transitie in een notendop.




Bezoek de website van Coolbaba...

Bekijk de korte promo van 'Coolbaba' Valeria

Tweeten

Monochrome kunst

Alphonse Allais (1854 - 1905) was een voorloper in de conceptuele kunst. Hij is bekend van muzikale composities van complete stilte, zoals zijn Marche Funèbre composée pour les Funérailles d'un grand homme sourd (Muziek voor de begrafenis van een dove man).

Ook is hij grondlegger van de monochrome kunst (kunst uit één kleur).
Een geweldig voorbeeld van dit conceptuele knipoog is het éénkleurige 'negergevecht':


Combat de nègres dans une cave, pendant la nuit (negergevecht in een kelder, bij nacht) - uit de school van Allais Tweeten

Mediapiraterij

Het beroemdste voorbeeld van manipulatieve fototrucage is de bekende foto van Stalin samen met Nikolai Yezhov (1895-1940), een belangrijk bestuurder van de Russische geheime dienst ten tijde van de meest beruchte en bloedige periode uit het verleden van dit naargeestige staatsapparaat. Yezhov wandelt met Stalin langs de Wolga...in eerste instantie. Nadat Yezhov vanwege exorbitant drankgebruik uit zijn functie is ontheven, en niet veel later terecht wordt gesteld, wordt de foto heruitgegeven. Yezhov is verdwenen en de achtergrond die achter hem schuil ging is zorgvuldig gereconstrueerd.

Hoe detaillistisch revisies in foto’s werden doorgevoerd is te zien in de beroemde propagandistische foto van de Sovjetvlag die door Russische militairen op de Reichstag wordt geplaatst bij de bestorming van Berlijn. Rechts het origineel, links de gemanipuleerde foto. Het gaat om een enorm detail, en spijtig genoeg laat de scherpte van de foto te wensen over (klik om deze te vergroten). Wie goed kijkt kan echter zien dan in het origineel rechts, de man die zijn hand uitreikt naar de militair met de vlag, iets om zijn pols heeft. In de bewerkte foto links is sprake van een volledig ‘naakte’ pols. Het blijkt om weggewerkte horloges te gaan. Op de foto rechts heeft de bewuste man niet één horloge om zijn pols, maar drie. Onder de Russische troepen was een horloge een begerenswaardig luxegoed dat bovendien ideaal als ruilwaar kon worden ingezet. Bij de verovering van het Duitse achterland werd door de Russen gretig geroofd. De drie horloges om de pols getuigen van deze roofzucht en was voor de Russische censuur een detail dat het wegwerken waard was; kosten noch moeite werden gespaard om het beeld van de nobele heldhaftige Russische strijdkrachten te propaganderen.



China Airlines bewijst dat de oude praktijk van fotogenieke huichelarij nog steeds een probaat middel kan zijn om een eerlijke berichtgeving te verstoren. De crash van een vliegtuig van China Airlines moest wat de Chinezen betreft zo snel mogelijk worden verdoezeld. "Dit gaat onze heilstaat geen windeieren leggen", moeten de secondanten van Hu Jintao hebben gedacht. Lachwekkend slecht.

Tweeten

Seidl’s trog van misère: ijzingwekkend rauw

Wenen, een hete zomerdag. In een wit gesausde villa, in een smakeloze nieuwbouwwijk met strak afgestoken gazonnetjes, vermaakt een verveelde bermudadrager zich met een tennisbal. De welgesteldheid brengt verveling en alles behalve kleur en inspiratie. Een verlopen onaantrekkelijke vrouw verdrijft de tijd door zich in een orgie te begeven met zweterige lelijke mannen met hangbuiken. Een gestoord tienermeisje lift doelloos over de periferie van Wenen. Zij drijft de bestuurders tot waanzin, tot ze haar uit frustratie uit de auto sleuren en haar onverantwoord, instabiel van geest als ze is, aan haar lot over laten aan de kant van de snelweg. Een dik bejaard echtpaar kwijnt weg in het zwaar eikenhouten Beierse interieur van hun doorzonwoning met ‘verputzte’ muren. Ter vermaak stript de aangezette oma voor haar ‘Carlsberg’ boerend dikkerdje. Onaantrekkelijker en menselijker had regisseur Ulrich Seidl het niet kunnen filmen in zijn collage van neerslachtigheid: Hundstage (2001). Seidl toont verveling, vulgariteit, vernedering, laagheid…. Het gaat over mensen die toegeven aan de verleidingen van het leven: zonder gêne, zonder liefde, zonder schuldgevoel. Meesterlijk wrang is één van de slotscènes waarin de verstandhouding tussen twee plompe mannen escaleert tijdens het dekken van een verlopen doorrookte milf. De dikzak van de twee moet het afleggen en laat onder dwang van een revolver zijn lederhose zakken. Zijn belager heeft een sadistisch spelletje in gedachten waarbij hij zijn slachtoffer dwingt luidkeels La Cucaracha te zingen met een brandende kaars tussen zijn billen. De Hundstage ambiance zet Seidl feilloos voort in zijn grote volgende film, Import Export (2007).
In Import Export zet Seidl twee werelden tegenover elkaar. Een jonge Oekraïense vrouw geeft haar slecht betaalde baan in een bouwvallig ziekenhuis op om als camgirl vanuit de Oekraïne hitsige Duitse voyeurs gedienstig te plezieren. Iedere vorm van zelfrespect en privacy moet zij hier voor opgeven. De uitzichtloosheid van dit rauwe bestaan doet haar besluiten om af te reizen naar Oostenrijk om aldaar een vruchtbare toekomst op te bouwen. Als au pair bij een rijk gezin blijkt de vernedering echter opnieuw aan de orde van de dag. Als een klein kind wordt zij door de vrouw des huizes er kleinerend op gewezen hoe ze het peperdure en foeilelijke hertengewei kan afstoffen zonder het te beschadigen. Feilloos brengt Seidl in beeld hoe verdorven mensen kunnen worden wanneer ze materialistisch zijn bevredigd. De Oostenrijkse gastvrijheid voor immigranten krijgt in Seidl’s verfilming een sympathieke sneer. Tegenover het verhaal van de jonge Oekraïense staat een Oostenrijkse vader met zijn zoon die oude fruitautomaten opkopen om deze voor een habbekrats op de Oekraïense markt te verkopen. Aangekomen in een door neonlicht verlicht hotel in een Oekraïense desolate stad blijkt vaders zin te hebben in een verzetje. Een verlegen prostitué geeft zich over aan de grillen van de dikbuikige fruitkastverkoper in tangaslip met bloemenprint. Onder toeziend oog van zijn zoon leert hij de prostitué hoe zij zich als hond aan hem kan onderwerpen. ‘Sag mal woef…!’. Gewillig laat zij zich als een hond aan haar haren begeleiden door haar perverse baasje. Het is moeilijk te bevroeden achter hoeveel gesloten rolluiken en dichte gordijnen de menselijkheid iedere beschavingsnorm aan zijn laars lapt. Seidl geeft een kijkje achter die gordijnen, tot walgens toe.

<><>

<><>

<><>

Tweeten

Vadertje Poetin

Tweeten

'Verrijzenis' van Georgische kunstenaars

<><>
Sandra Roelofs, de vrouw van de Georgische president Micheil Saakasjvili, kwam er speciaal voor over; de opening van de expositie Born in Georgia in het Cobra Museum te Amstelveen.
De bedompte werken stralen je tegemoet bij de entree van de expositie. Rauwe fotografie van verwilderde fortificaties in het landschap nagelaten door een vervlogen autoriteit. Rookwalmen boven betonnesk Tbilisi. Lege desolate gebouwen met een geruïneerde inboedel die daar ogenschijnlijk voor lange tijd onberoerd de tijd trotseert. Born in Georgia begint grauw en cynisch. De grote penis van Lua Lasareishvili is een blikvanger. Verbonden aan een touw dat over een katrol wordt geleid kan de bezoeker de penis tot staan brengen. De metafoor die door het bijschrift wordt toegelicht, de opstand van het Georgische volk en de verknochtheid van de mens aan geweld en seks, is te kolderiek. Het terugstuiteren van de grote plastic fallus op de copieuze ballen bij het loslaten van het touw is des te beter.
Verderop in de expositie verschuift de aandacht naar hippe kleurrijke visualisaties van met name jonge Georgische kunstenaars die niet meer in Georgië wonen, maar wel tonen van hun herkomst met hun werk verhaspelen. Psychedelische videomontages worden afgewisseld met bonte schilderijen en ontroerende foto’s. Born in Georgia ontsluit een boeiende mix van jonge veelbelovende Georgische kunstenaars.
Na de melancholische opening van de tentoonstelling blijkt de ware neerslachtigheid nog in het verschiet te liggen; de terugtocht naar Amsterdam door de stedenbouwkundige flater die Amstelveen heet. Het contrast tussen de knetterende creativiteit bij Born in Georgia en de droefgeestige nieuwbouwkitsch van Amstelveen roerde mijn gemoed die bewuste dag misschien wel het meest.
<><> Tweeten

Dessau, genau wie es war.....(4)

Ржев, Rusland Tweeten

Kriebelfantasie: La motocyclette

In tegenstelling tot haar man, die de gewoonte had zich zelfs in augustus voor de nacht in een complete pyjama te steken, kon Rébecca in bed geen enkel kledingstuk verdragen…zij sliep naakt, zo nodig onder verscheidene dekens en onder een warm donsdek, dat zij ’s winters tot aan haar kin optrok.
Nadat Rébecca stilletjes uit het bed van haar geliefde glipt zonder hem wakker te maken: …zij had geen licht gemaakt, de kranen van douche en wastafel niet aangeraakt, zij had niets aan haar toilet gedaan, niet de moeite genomen een kam door haar korte jongenshaar te halen…haar enige handeling was geweest dat zij uit de wasmand een crème nylon slipje haalde dat er de avond tevoren ingegooid was, en het aantrok. Zij haalt haar motorpak uit de kast: Het was een pak aan één stuk, van glimmend zwart leer en met wit bont gevoerd, dat door middel van kleine riempjes strak om hals, polsen en enkels sloot. Rébecca had de lange ritssluiting van boven tot onder opengetrokken (waardoor het pak deed denken aan het pas afgestroopte vel van een groot dier) en was er ingestapt, geheel naakt op het nylon slipje na, dat een donkere driehoek liet doorschemeren, en met één handbeweging had zij toen het zwarte omhulsel om haar van nature bruine lichaam gesloten..Haar lichaam was als een viool in een gecapitonneerde kist.

Zo introduceert André Pierre de Mandiargues zijn sensuele hoofdpersonage Rébecca in zijn boek La Motocyclette, dat door Jenny Tuin in het Nederlands is vertaald onder de beeldende titel Naakt onder het leer. De Mandiargues, die ik eerder aanhaalde als de créateur van het verhaal van Marceline (zie bijdrage 12 januari), is een inspirator geweest voor de erotiserende literatuur en film.
Zo gauw Rébecca aan het benauwende bed van haar vers gehuwde echtgenoot is ontsnapt stapt zij in slipje en motorpak op haar motor op weg naar haar minnaar Daniel. Al scheurend door het Franse en Duitse achterland memoreert Rébecca de spannende avontuurtjes die zij reeds met Daniel beleefde. In de vrieskou in het bos bedrijft Daniel met haar de liefde op een boomstronk. Daniel is de regisseur van het liefdesspel. Zwijgzaam en met een soort van mediterende overgave geeft Rébecca zich over aan de grillen van haar meester. De kou krijgt geen enkele grip op haar; de liefde doet haar gloeien als vuurrode coaks. Al debrayerend denkt Rébecca smakelijk terug aan het ranzige motelletje waar Daniel haar in extase brengt. Daniel sjort de gewillige Rébecca vast aan de bedstangen en bewerkt haar naakte lichaam met een bosje rozen waarbij de doornen de huid van haar dijen, haar heupen, de streek onder haar borsten en haar buik een beetje openscheuren. Vlak voordat Rébecca het huis van Daniel bereikt rijdt zij met grote snelheid op de achterkant van een vrachtwagen; haar leven en zoetzwoele mijmeringen slaan stuk op het asfalt.
Mandiargues schreef een ander boek dat veel parallellen heeft met Rébecca’s bevredigings- en vrijheidsdrang. In La Marge (Op de rand van alles) gaat hoofdpersoon Sigismond in Barcelona op jacht naar verzachting bij de dames van lichte zeden nadat hij heeft vernomen van de zelfmoord van zijn vrouw en de tragische dood van hun zoontje. Gedurende enige dagen houdt Sigismond de traumatisering in bedwang door zich onder te dompelen in liefdevolle betaalde liefde met een fragiele prostituee. Nog voordat de gruwelijke werkelijkheid daadwerkelijk Daniels ziel heeft gevonden, schiet hij zich op een verlaten parkeerterrein door de borst. Op de rand van alles werd meesterlijk verfilmd door Walerian Borowczyk met in de hoofdrol Sylvia Kristel.
Mandiargues schakelt tussen stille overpeinzing en ongecontroleerde emotie waaraan iedereen zich goddank wel eens schuldig maakt.

Tweeten